05/08/23

Γιατί μέσα σέ Ταγκαλάκη, Βλαβιανό, Βιαμάξ, Ἐλευθεριάδη (ΦΩΤΟ)

Πῶς μιά φωτογράφηση δίνει τό μήνυμα τῆς συνέχειας 


Κείμενο: Λουκιανός Κάλλιμπαν

Δύο ἑβδομάδες πέρασαν ἀπό τή φωτογράφηση πού ἔκανε ὁ σκηνοθέτης Χρῆστος Πούλιος μέ τήν ὁμάδα του στή Μονάδα Συντηρήσεων καί Ἐπισκευῶν τῆς ΛΑΕΓΕ κι ἀκόμα συζητοῦνται οἱ φωτογραφίες πού ἔχουν δημοσιευθεῖ ἀπό τό ἱστολόγιο τῶν Παλιῶν Ἑλληνικῶν Λεωφορείων. Διαβάστε τό κείμενο πού ἀκολουθεῖ γιά νά δεῖτε πῶς μιά φωτογράφηση ἡμερολογίου μπορεῖ νά γίνει ἐρέθισμα γιά μιά ἔκθεση φωτογραφίας ἤ ἀκόμα καί γιά ταινία...

Ὅταν δέν ἔχεις ἔμπνευση γιά γράψιμο, βρίσκεις τήν καλύτερη δυνατή λύσῃ. Ἀναζητεῖς φωτογραφίες γιά νά ἀναδείξεις τίς διαφορετικές πτυχές ἑνός γεγονότος. Εἶναι οἱ διαφορετικές γωνίες μιᾶς φωτογράφησης, οἱ ἀθέατες πλευρές προσώπων καί ἀντικειμένων πού ἐκτίθενται μπροστά σέ ἕνα φακό, προσδοκῶντας ἕνα καλό ἀποτέλεσμα.

Πίσω ἀπό τούς σιδερένιους ὄγκους παλιῶν λεωφορείων, ἄλλων ἐπισκευασμένων κι ἄλλων ταλαιπωρημένων ἀπό τήν πορεία τοῦ χρόνου καί τή μανιασμένη τάση τῶν καιρικῶν φαινομένων νά ἐπιτείνουν σέ ὁ,τιδήποτε τή φθορά, τρεῖς νέοι ἄνθρωποι δίνουν τό μήνυμα. Εἶναι ἡ προσμονή καί τό μυστήριο. Μπορεῖ νά θεωρηθεῖ δέσμευση καί ἐλπίδα πώς ὅλα θά φτιαχτοῦν ὅπως πρίν.

Κι ἄν δέν γίνει; Πιθανῶς νά ὑπάρξουν πράγματα πού δέν θά γίνουν. Εἴτε νά φταίει ἡ ταχύτητα τοῦ χρόνου, εἴτε ἡ ἀλλαγή ἀπ' ὅσα ὀνειρευόταν κανείς σέ ἄλλες φάσεις τοῦ βίου του. Θά ἔχει μετρήσει ὅμως ἡ προσπάθεια καί ἡ συνέπεια στόν στόχο. Θεώρησε σημαντικό ὅμως πώς πρόκειται γιά ἀδιάκοπο ἀγῶνα πού δέν σταμάτησε. Οὔτε περιορίστηκε, οὔτε συρρικνώθηκε καί γιά κανένα λόγο δέν ἀνατράπηκε.

Ὁ πιό σοβαρός λόγος

Αὐτό εἶναι καί τό μήνυμα τῆς φωτογράφησης. Συνδέει αὐτό πού ὀνομάσαμε «Ταξίδι στό χρόνο» μέ τό φιλόδοξο σχέδιο πού ὀνομάστηκε «Πνοή ζωῆς» ἀπό τόν Χάρη καί τόν Βαγγέλη.

Σέ ἕνα γράμμα πού ἔφυγε ἀπό τήν Κοκκινιά κι ἔφθασε στήν Ὀρεστιάδα στά τέλη Μαΐου τοῦ 1995 ἔγραφε ὅτι ὁ βασικός στόχος, ἐκείνης τῆς ἐποχῆς, θά ὁλοκληρωνόταν. «Δέν εἶναι σάν τό Scania τῆς μάνας, ἀλλά τό ἔχει φτιάξει ὁ Ἐλευθεριάδης. Τά συμφώνησα μέ τούς ἀνθρώπους ἐδῶ καί θά τό κατεβάσω ἐκεῖ πού ἔχουμε πεῖ. Δέν εἶπα πουθενά κουβέντα. Τό κρατάω γιά ἔκπληξη. Πᾶρε ἄδεια ἄν μπορεῖς, νά τό κατεβάσουμε μαζί καί νά δοῦμε ἐκφράσεις ἔκπληξης», ἔλεγε ὁ Βαγγέλης. Στίς 28 Ἰουνίου τό λεωφορεῖο βρισκόταν στό νέο καί πιό ἀσφαλές σπίτι του, περιμένοντας τήν ἀνακατασκευή του.

Ἡ ἱστορική ἀποκατάστασή του ἔχει σχεδόν ὁλοκληρωθεῖ, ὕστερα ἀπό ἀρκετές ἀλλαγές πού ἔγιναν μέ μοναδικό σκοπό νά ἀνταποκρίνεται ἀπολύτως στό σχεδιασμό καί τό μεράκι τουκατασκευαστή του. Παράλληλα, αὐτό τό ὄχημα ἔδωσε τήν «Πνοή ζωῆς» σέ ἕνα ἄλλο Scania Vabis BF76 Ρεντούμη, σ' αὐτά πού ἀκολούθησαν καί σέ ἐκεῖνα πού ἐπισκευάστηκαν πρῶτα ἐπειδή εἶχαν λιγότερες ἀπαιτήσεις ἀποκαταστάσεως.

Τί ἐννοεῖ ὁ σκηνοθέτης

Αὐτήν τή δαιδαλώδη διαδρομή στό χρόνο, τή βιομηχανική κατασκευή, τήν καλλιτεχνική ἀπεικόνιση τῆς ἐποχῆς μέσα ἀπό τό σχεδιασμό τῶν ὀχημάτων (σ.σ. ‘design’ τό ἀποκαλοῦν οἱ κοκοβιοί), τήν αὐθεντική ἀποκατάσταση ἀντικειμένων πού δέν βρίσκονται σέ παραγωγή, ἤθελε ὁ σκηνοθέτης Χρῆστος Πούλιος νά θέσει σέ ἀντιπαραβολή μέ τό στύλ τῶν ἀνθρώπων πού ἔζησαν ἀπό τό 1950 ἕως τό 1985 καί τούς φανταζόμαστε σάν κομπάρσους σέ ἀσπρόμαυρες, ἔντονα ἐπιχρωματισμένες ἤ ἔγχρωμες παλιᾶς κοπῆς ταινίες.

Ἦταν ὅμως πρόσωπα τῆς διπλανῆς πόρτας, τά ὁποῖα μπορεῖ νά εἶχαν ἔρθει σέ ἐπαφή καί μέ δικούς μας ἀνθρώπους. Φανταστικές φιγούρες πού ἐνσαρκώνονται στό νεανικό εἴδωλο μέσα στό φακό καί μπορεῖ νά γίνουν πρωταγωνιστές ἱστοριῶν πού προκύπτουν ἀπό τίς ἀφηγήσεις ἤ ἀναμνήσεις τρίτων...

Μέ τόν Ἀναστάση καί τήν Εἰρήνη, ὁ Πούλιος δέν θέλησε νά κάνει μιά ἁπλή φωτογράφηση ἡμερολογίου γιά τά «Παλιά Ἑλληνικά Λεωφορεῖα». Ἔδωσε τό ἐναρκτήριο λάκτισμα γιά νά δημιουργηθεῖ μιά ἐξελισσόμενη κινηματογραφική σκαλέτα. Μέ βάση αὐτή, πλάθει μιά ἔκθεση φωτογραφίας ἀλλά καί συμφύρει (σ.σ. δηλαδή ἀναμειγνύει στοιχεῖα χωρίς τάξῃ καί ὀργανική σύνδεση*) σέ ἕνα πάζλ εἰκόνων γιά ταινία μικροῦ μήκους ἤ γιά μία σπονδυλωτή ταινία μεγάλου μήκους.

Ἡμερολόγιον: 24 Ἰουλίου 1974

Ἡ φωτογραφία πού τραβήχθηκε στίς 23 Ἰουλίου 2023, μία ἡμέρα πρίν ἀπό τήν ἐπέτειο ἀποκαταστάσεως τῆς Δημοκρατίας, ἀλλά καί ἡ λεζάντα πού ἔγραψε ὁ Χάρης Λαζαρόπουλος στό λογαριασμό κοινωνικῆς δικτυώσεως πού διατηρεῖ, ἀποτελοῦν τό βασικό ἐρέθισμα.  

Ἔγραψε ὁ Χάρης:

«Ξημέρωμα 24ης Ἰουλίου 1974, ἡ ἡμέρα χαράζει μέ τήν πρώτη ἀκτίδα Δημοκρατίας ὕστερα ἀπό ἑπτά χρόνια. Ὁ Καραμανλῆς ἔχει ἐπιστρέψει ἀπό τή Γαλλία καί κάνει τίς πρῶτες ἐνέργειες γιά τή συγκρότηση Κυβέρνησης Ἐθνικῆς Ἑνότητας.

Ὁ ἀείμνηστος ἐκδότης Γ. Παπαγεωργίου ἐπανεκδίδει τήν ἱστορική «Ἀθηναϊκή». Μέσα σέ ἐλάχιστες ὧρες βρῆκε χαρτί, τυπογραφεῖο καί νά ἀναστήσει τήν ἐφημερίδα του. «Πρῶτον βῆμα στήν Ἐλευθερία» ἦταν ὁ τίτλος στό πρωτοσέλιδο. Μιά εἴδηση γιά τήν Ἑλλάδα, γιά τό λαό, γιά τήν ἐλευθεροτυπία.

«Τί ἔκανε ὁ Καραμανλῆς μόλις ἦρθε στήν Ἀθήνα. Τί θά γίνει μέ τόν Ἰωαννίδη καί τόν Ἀττίλα στήν Κύπρο» φώναζε ὁ ἐφημεριδοπώλης. Βγαίνοντας ἀπό τό παλιό διαμέρισμα στήν Αἰόλου, ἡ Εἰρήνη ἀγόρασε τήν ἐφημερίδα. Πῆγε μέ τά πόδια μέχρι τήν Ἀκαδημίας καί πῆρε τό λεωφορεῖο. Ἄνοιξε τήν ἐφημερίδα κι ἄρχισε νά διαβάζει μέχρι πού γνώρισε τόν Χρῆστο, ἕναν νεαρό λοχαγό πού ζήτησε νά κάτσει δίπλα της.

«Καλημέρα σας! Ἐπιτρέπετε;», εἶπε εὐγενικά. Ἐκείνη ἀπάντησε καταφατικά μέ ἕνα νεῦμα.

«Ἐλπίζω νά μήν ἐνοχλῶ. Δέν εἴμαστε ὅλοι χουντικοί», εἶπε ὁ λοχαγός. Τό βλέμμα της ἔφυγε ἀπό τίς ἀράδες τῆς τελευταίας σελίδας. Διάβασε μέ τό μυαλό της τά χαρακτηριστικά του, διέκρινε τήν ἀμηχανία του, τοῦ χαμογέλασε καί τοῦ ἀπάντησε: «Δέν ξέρω τί εἶστε στά πολιτικά, ἀλλά ὡς ἄνθρωπος φαίνεστε εὐγενής. Εἶμαι ἡ Εἰρήνη...».

Κάπως ἔτσι ἄρχισαν ὅλα».

Ἡ συνέχεια ἐπί τῆς ὀθόνης καί ὄχι μόνο ἀφοῦ θά προηγηθοῦν τό ἡμερολόγιο τῶν BusOldtimers Greece καί ἡ ἔκθεση φωτογραφίας...



*Ἑλνστ. Συμφύρω: ἀνακατεύω, ἀρχ. σήμ.: ζυμώνω μαζί


Ἡ προδημοσίευση καί οἱ πρῶτες εἰκόνες

ἀπό τή φωτογράφηση μέ ἕνα κλίκ ἐδῶ: 


Διαβάστε ἀκόμα:

0 σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου





Translate