Το παράδοξο… κυνηγητό λεωφορείων του ΚΤΕΛ Μεσσηνίας

Ταξίδια στο χρόνο αναπολώντας περιπέτειες από το πρόσφατο παρελθόν σε επιχειρήσεις «σωτηρίας» παλαιών λεωφορείων.

Από το καλοκαίρι του 2002 είχαμε εντοπίσει τα τελευταία παλιά υπεραστικά λεωφορεία του ΚΤΕΛ Μεσσηνίας τα οποία χρησιμοποιούνταν στις ορεινές γραμμές του δικτύου που εξυπηρετεί. 

Και τι δεν κάναμε για να σώσουμε τουλάχιστον ένα ή από ένα, αναλόγως με τη διαπραγμάτευση που θα κάναμε με τη διοίκηση του ΚΤΕΛ.

Αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα όμως, είναι το κάτι άλλο. 

Η καχυποψία και η επιτηδευμένη κουτοπονηριά (με πολλά καντάρια μαλακίας) δεν αφήνει και τον πιο αθώο ερευνητή και μελετητή των συγκοινωνιών να αγιάσει. Πρέπει να φτάσει στο «αμήν», να εξαντλήσει κάθε όριο διπλωματικής δεινότητας και στο τέλος να ρίξει τόσα μπινελίκια, όσα δεν έριξε την τελευταία φορά που αντιμετώπισε κάποιο μυαλό – ντουβάρι απέναντί του.

Αν και ο σεβασμός προς τα παλιά λεωφορεία, ως αντικείμενα της νεώτερης βιομηχανικής κληρονομιάς δεν απαιτεί δοκτορά, όταν έρθει η ώρα να διαπραγματευτείς την τύχη ενός λεωφορείου βγαίνεις εκτός εαυτού με ορισμένους. 

Κι όταν το σώσεις θα βρεθούν κάποια άλλα γατάκια που το παίζουν «γκουρού» να πετάξουν τη θυμοσοφία τους για το τι «πρέπει» να γίνει ή τι θεωρούν εκείνοι σωστό αλλά με δικό σου κόστος. Μετά, δεν χρειάζεται να τους ζητήσεις φράγκα για να σου παραστήσουν τον «κινέζο». Ακόμα κι ένα κουρτινάκι αν τους ζητήσεις να ανεβάσουν, είναι ικανοί να υποδυθούν τον Τσάκι Τσαν διότι ούτε γι’ αυτό είναι ικανοί.

Τέλος πάντων, αρκετά με τη γκρίνια. Ύστερα από τρία χρόνια κυνηγητού με τη διοίκηση του ΚΤΕΛ Μεσσηνίας, τον Ιανουάριο του 2005, πληροφορηθήκαμε ότι τα θαυμάσια «καμηλάκια» Mercedes 322 Βιαμάξ, το μοναδικό Volvo Ρεντούμη, το αυτοφερόμενο R495 Βιαμάξ και μερικά άλλα «κουβαδάκια» πήγαιναν σαν «συγκρουόμενα» στην εθνική οδό από την Καλαμάτα προς το Άργος.

Δείτε τι γράψαμε στις 22 Ιανουαρίου 2005 για το “Car & Truck” σε κείμενο που μιλούσε για «Παζάρια και κουτοπονηριές»:

«Στην μάντρα ενός παλιατζή στο Άργος κατέληξαν επτά παλιά λεωφορεία που κυκλοφορούσαν έως πρότινος σε ορεινές γραμμές της Μεσσηνίας. Το υπεραστικό ΚΤΕΛ του νομού απέσυρε πέντε 32άρια και τρία 24άρια στα τέλη του καλοκαιριού και τα εναπόθεσε σε ιδιόκτητο οικόπεδο στην Καλαμάτα.

Από την πρώτη στιγμή που πληροφορηθήκαμε ότι αυτά τα λεωφορεία παροπλίσθηκαν, κινήσαμε γη και ουρανό για να εντοπίσουμε τον πρόεδρο του ΚΤΕΛ. «Και τι τα κάνετε εσείς τα παλιά λεωφορεία;», «Τα αυτοκίνητα έχουν καινούργιες μηχανές επάνω», «Τα έχουν ζητήσει κι Αλβανοί», «Θα το συζητήσουμε με το συμβούλιο» ήταν μερικές από τις απαντήσεις του κ. προέδρου όταν επικοινωνήσαμε τελικώς μαζί του και του εκφράσαμε το ενδιαφέρον μας για να σωθούν αυτά τα λεωφορεία.

Αυτή η κίνηση έγινε στις αρχές Σεπτεμβρίου. Λίγο καιρό αργότερα, εστάλη και επίσημη επιστολή προς τον πρόεδρο και τα μέλη του δ.σ. του ΚΤΕΛ Μεσσηνίας. Το γράμμα εξέφραζε το ενδιαφέρον για τη διατήρηση κάποιων απ’ αυτά τα λεωφορεία με το αζημίωτο φυσικά.

Στην τελευταία επαφή που είχαμε με τον πρόεδρο του ΚΤΕΛ περί τα τέλη Δεκεμβρίου, μάς διαβεβαίωσε ότι τα λεωφορεία θα παρέμεναν στο οικόπεδο και θα επικοινωνούσε μαζί μας. Από τον τοπικό Τύπο της Καλαμάτας πληροφορηθήκαμε ότι οι παράγοντες της πόλης «πανηγύρισαν» την απομάκρυνση των «σαράβαλων» από το χώρο του ΚΤΕΛ.

Ο παλιατζής πήρε τα λεωφορεία σε χαμηλότερη τιμή και τα κατέστρεψε σε χρόνο μηδέν ενώ ο πρόεδρος απέφυγε να μας απαντήσει στο τηλέφωνο. Τα τελευταία δείγματα της ντόπιας βιομηχανίας χάθηκαν και μαζί τους ένα ολόκληρο κομμάτι από την ιστορία των συγκοινωνιών στη Μεσσηνία.

Η ηγεσία του ΚΤΕΛ προφανώς δεν καταλαβαίνει την αξία διατήρησης ορισμένων ιστορικών οχημάτων. Κάποιοι ήθελαν να πωλήσουν ακριβά αυτά τα λεωφορεία επειδή είχαν μηχανές από Ο 302. Δυστυχώς από την παραδοπιστία και την κουτοπονηριά η χώρα μας παραμένει βαλτωμένη στη δίνη της υποκουλτούρας των σεμινοπαπαδούτσικων…».

Αυτός ήταν και ο επίλογος μιας ιστορίας που θα μπορούσε να είχε χειρότερο τέλος αν δεν πηγαίναμε κατευθείαν στο σημείο που εμφανίστηκαν τα παλιά ελληνικά λεωφορεία, σύμφωνα με τις μαρτυρίες που διαθέταμε. Η πρώτη εικόνα που αντιμετωπίσαμε ήταν απογοητευτική: 

Έπεται συνέχεια με μερικές από τις φωτογραφίες που τραβήξαμε στο… «σημείο του μαρτυρίου» στις 24 Ιανουαρίου 2005. 

Για να σαρκάσουμε λίγο αυτόν τον κλαυσίγελο, δείτε τη φωτογραφία μέσα από κάποιο 24άρι, το οποίο μπορεί να είχε επισκευαστεί στο αμάξωμα, αλλά εκείνος που το οδηγούσε πρέπει να πίστευε ότι υπάρχουν αξίες «αναλλοίωτες» στο χρόνο όσο κι αν τις ξεθωριάζει ο ήλιος. Το υπονοούμενο, πάντως, το πιάσαμε…

Διαβάστε ακόμα: 

• ΦΩΤΟ - VIDEO: Παλιά λεωφορεία στη σειρά, καλοκαίρι 2014
• Αυτό είναι το έργο μας χωρίς να πουλάμε φούμαρα!
• Ένα παιδικό στοίχημα που έγινε συλλογή
• Η εφημερίδα "Metro Greece" για το Εθνικό Μουσείο Μεταφορών 
• Διαδρομές στο χρόνο